آیا چاپ سه بعدی، آینده جواهرسازی می باشد؟

آیا چاپ سه بعدی، آینده جواهرسازی می باشد؟

دنیای طراحی طلا و جواهر به خوبی از احتمالاتی که چاپ سه بعدی ارائه می دهد، استفاده کرده است و از آن برای خلق همه چیز از سفالینه گرفته تا آباژور استفاده کرده در حالیکه بخش تولید کنندگان ساعت از دقتی که این فناوری ارائه می دهد استفاده کردند تا مکانیسم های دقیق و پیچیده ایی را خلق کنند.

گروهی از جواهرسازان به خوبی از این فناوری جدید استفاده می کنند در حالیکه سایرین در مورد استفاده از آنها، دیدگاه انتقادی دارند.

از دیدگاه سطحی هیچ دلیلی برای انتقاد وجود ندارد: از این فناوری برای چاپ مستقیم فلزات گران بها با استفاده از چاپگرهای سه بعدی استفاده می شود اما استفاده از آنها بسیار گران قیمت می باشد.

جواهرسازان به شکل رایج تری از پرینترهای سه بعدی طلا و جواهر برای تولید موم یا قالب های رزین از مدل های تولید شده به وسیله کاربردی به نام طراحی با کمک رایانه (CAD) استفاده می کنند.

فلزات گران بها سپس با استفاده از ریخته گری لاست-موم وارد این قالب ها می شوند و قالب ها درون کچ پاریسی قرار داده می شوند که سپس فلز مذاب در آن قرار داده می شوند و موم حل می شود.

این فناوری طراحان را قادر می سازد تا قطعاتی خلق کنند که تولید آن به وسیله دست تقریبا غیر ممکن می باشد؛ به این معنی که نقطه اتصال این قطعات مستحکمتر می شود زیرا از یک قطعه پیوسته از فلز خلق می شوند تا اینکه از قطعات مجزایی تولید شوند که به همدیگر متصل شوند . CAD امروزه یکی از قسمت های برنامه درسی جواهرسازان را در کالج سنت مارتین مرکزی و کالج پادشاهی هنر تشکیل می دهد.

آیا متخصصان جواهرسازی از چاپگر سه بعدی استفاده می کنند ؟

برخی از معتبرترین متخصصان باند استریت (Bond Street) و پلیس وندوم (Place Vendome) از پاسخ به این سوال که آیا از چاپ سه بعدی در کارگاه هایشان استفاده می کنند یا خیر، طفره می روند در حالیکه برخی از لوگوهای آنها در وب سایت های تولید کنندگان چاپگر سه بعدی آورده شده اند.

این جواهر سازان نمی توانند منافع این فناوری را نادیده بگیرند. آیا می توان گفت که چاپ سه بعدی راز نهان دنیای جواهر سازی می باشد؟

شائون لین یکی از تولیدکنندگان جواهر الات معاصر که به عنوان یک نقره کار سنتی تعلیم دیده است و حال فناوری های بسیار قدیمی را با فناوری های مدرن شامل پرینت سه بعدی ترکیب می کند، در این باره می گوید: ” عامه مردم نسبت به متخصصان این حرفه این دیدگاه را دارند که همه چیز را با دست تولید میکنند؛ بخشی از این دیدگاه با در دسترس پذیری فناوری از بین رفته است.”

ماکس شپرد

ماکس شپرد، مدیر خلاقیت بوتیک های جواهرالات میفیر (Mayfair Guy&Max) با این گفته موافق است و می گوید ” بسیاری از افراد معتقدند که کلید رسیدن به جواهرالات و دنیای لوکس الات، تاریخ و هنر دستی می باشد.

برخی از برند ها از این درک توسط مردم هراسان هستند که آنها از فناوری استفاده می کنند تا اشیاء را ارزانتر و سریعتر خلق کنند. مردم متوجه این نیستند که از فناوری می توان به عنوان ابزاری هنرمندانه استفاده کنیم.”

برخی از برندها به شدت درگیر استفاده از فناوری در دنیای تولیدات خود شده اند. شانل (Chanel) که مجموعه ی لباس های زنانه پاییز/زمستان ۲۰۱۵ خود شامل یک ژاکت فاستونی می باشد که با استفاده از خیاطی لیزری انتخابی – شکلی از چاپ سه بعدی – تولید شده است، اذعان به استفاده از فناوری کرده است اگر چه در بخش جواهرات این برند، فناوری به ندرت استفاده شده است.

مدیر خرید و توسعه شانل ، جورج امر توضیح می دهد که ” فناوری سه بعدی یک ابزار است که به ما کمک می کند تا یک طرح پیچیده را برای قطعات پیچیده یا قطعه هایی با تقارن بسیار عالی تولید کنیم.”

این شرکت از این ابزار استفاده می کند تا تفسیرهای چندگانه از یک طرح ساخت دست را خلق کند که این شامل سر شیر موجود در طرح های این شرکت است که فارغ از اندازه و شکل به شدت متقارن می باشد.

اما امر متذکر می شود که چاپ سه بعدی یک مورد استثنایی است نه یک هنجار. وی بیان کرده است که “ما توسعه بهترین مهارت های سنتی خلق طلا و جواهر را توسط متخصصان خود تشویق می کنیم و از متخصصین خود می خواهیم تا قادر باشند که کاملا یک قطعه را با دست خلق کنند.”

سایر جواهرسازان پتانسیل موجود در فناوری را برای این حوزه با دید بهتری مورد استفاده قرار می دهند. ریموند گراف، رئیس بخش تولید Graff، بر روی دو چاپگر سه بعدی برای کارگاه Bond Street شرکت سرمایه گذاری کرده است که اجازه می دهد تا اجزای تشکیل دهنده ی طرح ها با استفاده از CAD مدل سازی شوند و در رزین چاپ و با فلزهای گران بها ریخته گری شوند.

Graff بیان می کند که ” زمانی که به حاضران در کارگاه گفتم که “من به تازگی شگفت آورترین ماشین زندگیم تاکنون را دیدم”، صورت های آنان سرشار از ترس و هراس شد.

آنان گفتند که ” این ماشین به زودی شغل ما را از ما خواهد گرفت”. و من گفتم “اصلا چنین نیست. این ماشین به شما کمک خواهد کرد.” شش ماه بعد من مجبور شدم که یک ماشین دیگر بخرم. این فناوری برای شماست. اگر با آن قدم به جلو برندارید، از قافله عقب خواهید ماند.”

راز به کارگیری فناوری برای Graff،این است که آن را با فناوری های سنتی ترکیب کند. “CAD و چاپ سه بعدی تنها ابزار هستند. شما می بایست یک جواهر ساز باشید تا بدانید که چگونه این ابزارها را در یک قطعه جواهر آلات کنار هم قرار دهید.

همه چیز هنوز با دست ساخته می شود و با دست به پایان می رسد. بنتلی ها به خاطر دست ساز بودنشان مشهور هستند اما برخی از اجزای سازنده آنها با ماشین و با همان فناوری که در اینجا استفاده می شود، تولید میشوند.”

دیدگاه وی توسط بسیاری دیگر از مدافعان از فناوری سه بعدی، منعکس شده است. شان لی در این باره می گوید” ما با آبرنگ طراحی می کنیم، نقاشی می کشیم و رنگ می کنیم و این کار را مانند متخصصان جواهر الات سنتی انجام می دهیم.

من طراح CAD را یک طلاکار الکترونیک می دانم. وی سال ها مورد تعلیم قرار گرفته است و هنر طلاکاری را با دقتی بالا فرا آموخته است. ما همیشه قسمت های چاپ شده سه بعدی را با دست قلم زنی می کنیم. مهم است که این قسمت انسانی را در محصولاتمان برای همیشه حفظ کنیم.”

سال نامه انجمن طلاکاران شرکت Goldsmith، بهترین و مستعدترین طراحان و خالقان خود را معرفی کرده است که بسیاری از انها از CAD و چاپ سه بعدی استفاده می کنند.

دیوید میلز، رئیس بخش ارتباطات و بازاریابی شرکت Goldsmith می گوید ” ما از فناوری های جدید پشتیبانی می کنیم اما جواهرسازان خود را تشویق می کنیم که مهارت های سنتی خود را توسعه دهند زیرا بهترین محصول، حاصل ترکیب این دو موضوع با هم است.

با وجود قطعات دست ساز، همیشه قسمت هایی وجود دارد که نشان دهنده ی روح خالق آن می باشند. اگر چیزی را تنها با فناوری سه بعدی خلق کنید، این ریسک وجود دارد که عنصر انسانی را در آن از دست بدهید.” لین در توافق با این امر می گوید ” جواهرات خلق شده با CAD را می توان بسیار دقیق دانست.

من معتقدم که این قطعات، کاراکتر خود را به دلیل اینکه عنصر انسانی ندارند، از دست می دهند”.

در Graff چنین نگرانی وجود ندارد. ریموند گراف می گوید ” گراف در مورد دقت و احساسات است. ما از فناوری به عنوان یک ابزار استفاده می کنیم که کار ما را دقیق تر می سازد.

برای مثال تکنیسین های CAD اطمینان حاصل می کنند که هر جفت از گوشواره دقیقا تصویر آیینه ایی یکدیگر می باشند و می توانند اندازه دقیق هر سنگ را تعیین کنند تا از اتلاف در این موارد اجتناب کنند.”

این موضوع باعث افزایش بهره وری می شود و به Graff اجازه می دهد تا ۵۰۰ عنصر تشکیل دهنده را چاپ و ریخته گری کند. Graff می گوید “این ماشین به ما کمک کرده است تا مرز ها را کنار بزنیم و قطعات پیچیده تری نسبت به زمانی که این کار را به کمک دست به تنهایی می کردیم، را خلق کنیم.”

استفاده از فناوری برای جلوبردن مرزهای موجود در هنر یکی از بخش های اساسی اِتُدهای Guy&Max را شکل می دهد. ماکس شپرد و برادرش گای که برای اولین مرتبه یک حلقه ازدواج را در سال ۲۰۰۵ به شکل دیجیتالی چاپ کرد خود را “طلاکاران دیجیتالی” می نامند با این همه، آنها در مورد استفاده از چاپ سه بعدی برای بازتولید طرح های دست ساز یا جزء های شکل دهنده ی جواهرات، مخالف هستند.

ماکس می گوید ” استفاده از رایانه برای بازسازی یک حلقه که با دست قابل خلق باشد، بی معنی است. فناوری می بایست برای آزمایش و همینطور برای خلق اشیایی استفاده شود که به شکل دیگر قابل خلق نیست.“

مجموعه Digital Nature این برند، شامل یک طرح مشبک شبیه کندو از طلا می باشد که سنگ های زینتی در آن معلق هستند در حالیکه مجموعه Algorithm تحت تاثیر صفحه بانان Windows 3D Pipes (لوله های سه بعدی ویندوز) می باشد و در آن، لوله های طلایی همپوشانی شده به شکل نامنظم در اطراف سنگ های زینتی قرار گرفته اند.

این طراحی نتیجه یک الگوریتم پیچیده رایانه ای است و هیچ دو قطعه ای در آن یکسان نیست.

این یکی از ویژگی های مهندسی دیجیتال می باشد. اما آیا این ویژگی نقص شخصیت دارد؟ مکس معتقد است که ” هرکسی که معتقد است که دیجیتال سازی باعث می شود که همه چیز بسیار دقیق شود هیچ وقت من را ندیده است که ۱۵ ساعت به شکل مداوم مشغول کار با رایانه برای یک قطعه هستم! روح موجود در طراحی و فرایند اندیشه پشت آن تنها جزء ویژگی های فیزیکی فناوری نیست.”

ماکس معتقد است که ” برنامه های CAD که به قالب ها و اجزای سازنده وابسته می باشند به این فناوری وجهه ی بدی می دهند. مدل سازی رایانه ای در صورتی که به درستی مورد استفاده قرار بگیرد می بایست معادل قالب گیری یک شی از درون گِل باشد.

این کار نیاز به مهارت بالایی در این امر دارد تفاوت در این است که تنها ابزارها دیجیتال هستند تا فیزیکی. به دست آوردن این مهارت ها نیاز به سال ها تجربه و آزمایش دارد.

اما برخی از نرم افزارها به شما اجازه می دهد تا چیزهایی که پیش از این موجود هستند را در هم ترکیب کنید. این نرم افزارها تمامی دانش مربوط به طلاکاری را از فرایند پاک می کند و به این صورت، خلاقیتی که درون محدودیت های برنامه قابل تحقق است را محدود می سازد.

اگر این برنامه ها به درستی استفاده شود، تنها محدودیت موجود، محدودیت در خلاقیت شما خواهد بود.

” احتمالا نگرش دنیای جواهرسازی نسبت به فناوری سه بعدی شبیه به ترس یک صنعت سنتی نسبت به دنیای جدید پیش رو می باشد. روی هم رفته همانطور که دیوید میلز متذکر می شود ” برخی از مواردی که امروزه آنها را مواردی سنتی می دانیم، زمانی که برای اولین بار به دنیای جواهر سازی معرفی می شدند، فناوری های جدید دانسته می شدند.” ریموند گراف می گوید ” من ۳۵ سال پیش را به یاد دارد که همه می گفتند “نیازی به رایانه ندارم، چون یک منشی دارم”.

اگر می خواهید در این دنیا رهبر باشید، می بایست با فناوری رابطه ی مناسبی داشته باشید و در آن رهبری کنید.”